Ο τελευταίος Πουλτσινέλα

Ο πρώτος Πουλτσινέλα λέγεται Σίλβιο Φιορίλο και ερμηνεύει το ρόλο του στα σοκάκια της Νάπολης, στις αρχές του 17ου αιώνα. Ο τελευταίος Πουλτσινέλα λέγεται Μικελάντζελο Φρακαντζάνι (ή καλύτερα Μάσιμο Ρανιέρι) και ερμηνεύει στα banlieue του Παρισιού, στις αρχές του 21ου αιώνα.

Όπως στο υποθετικά ακυκλοφόρητο σενάριο του Ρομπέρτο Ροσελίνι, ο τελευταίος Πουλτσινέλα, αναγκάζεται να μεταναστεύσει. Όχι σε ακολουθία των ταραχών που χαρακτηρίζουν την εξέγερση του Μασανιέλο, όπως το φαντάστηκε ο πατέρας του Νεορεαλισμού και όπως μεταφέρθηκε με επιτυχία στις θεατρικές σκηνές εδώ και πολλά χρόνια από τον Μάσιμο Ρανιέρι, υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Σκαπάρο.

Η Νάπολη πρόδωσε τον Πουλτσινέλα, αλλά ο Πουλτσινέλα δεν προδίδει τη Νάπολη και επινοεί μιαν άλλη. Μια Νάπολη στην εξορία. Παθιασμένο αφιέρωμα στη σκηνή, ευρέως υποστηριγμένο από την εξαίρετη μαεστρία του Μάσιμο Ρανιέρι, που ερμηνεύει τα τραγούδια του και παντρεύει το θέατρο του Εδουάρδο με τον ποιητικό ρεαλισμό του κινηματογράφου του Καρνέ, σε μια θαυματουργή νότα αισιοδοξίας. Επιπλέον, είναι η σύγκρουση ενός ονειροπόλου που αρνείται να αποποιηθεί το πάθος του και να υποταχθεί στην ανούσια επικρατούσα κουλτούρα για να επιβιώσει. Ιδεαλισμός με τον οποίο αντιτίθεται η ρεαλιστική ιδέα της ζωής από την πλευρά του γιου και της πρώην γυναίκας του, αλλά καταφέρνει να παρασύρει όλους με τον ενθουσιασμό όποιου αγαπάει αυτό που κάνει.

Η ταινία απέσπασε βραβείο καλύτερου ηθοποιού για τον Massimo Ranieri, Χρυσή Σφαίρα για τη μουσική του Mauro Pagani και μια ακόμα διάκριση, σε διάφορα κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο.

Η προβολή θα γίνει με υπότιτλους στα ελληνικά.

Στο πλαίσιο του Δικτύου Ελληνο-Ιταλικής Πολιτιστικής Συνεργασίας και υπό την αιγίδα του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών πραγματοποιούνται προβολές ταινιών σε έναν “Κινηματογραφικό γύρο της Ιταλίας”.

Πρόκειται για ένα αφιέρωμα στο ιταλικό σινεμά, που φέρνει στην Ελλάδα τέσσερις ακυκλοφόρητες ταινίες με ελληνικούς υπότιτλους, χάρη στη βασική συνεισφορά του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου. Οι ταινίες, που επιλέχθηκαν από την πρόσφατη παραγωγή του ιταλικού κινηματογράφου, αποτελούν μια συμβολική διαδρομή στην ιταλική χερσόνησο. Από το Βορρά έως το Νότο της Ιταλίας, το αφιέρωμα πραγματοποιεί ένα ιδανικό ταξίδι όχι μόνο στο χώρο, περιγράφοντας και υπογραμμίζοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των περιοχών, αλλά και στο χρόνο, από την εποχή της Ενότητας της Ιταλίας μέχρι τη μεταπολεμική περίοδο και τα σύγχρονα προβλήματα της οικονομικής ανασφάλειας και της εθνικής ενσωμάτωσης, αντιμετωπίζοντας τα με την ελαφρότητα της κωμωδίας.

Ο Πουλτσινέλα (Pulcinella), είναι κλασικός χαρακτήρας που προέρχεται από την Κομέντια ντελ Άρτε του 17ου αιώνα κι έγινε βασικός χαρακτήρας του Ναπολιτάνικου κουκλοθέατρου.

Σύμφωνα με μια πιθανή θεωρία, αντλεί το όνομά του από το υποκοριστικό του ιταλικού pulcino (πουλάκι), λόγω της μεγάλης του μύτης, σύμφωνα με τον μουσικό ιστορικό Φρανσεσκο Σαβεριο Κουάντριο, ή λόγω της τσιριχτής ένρινης φωνής και της "δειλής ανικανότητας" στην συμπεριφορά του, σύμφωνα με τον Τζουζέπε (Ιωσήφ) Μπαρέτι.

Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, το όνομα Πουλτσινέλα προέρχεται από το όνομα του Πούτσιο Ντ'Ανιέλο, ενός αγρότη από την Acerra, ο οποίος απεικονίζεται σε έναν διάσημο πίνακα του Ανιμπάλε Καράτσι, και μάλιστα χαρακτηρίζεται από μεγάλη μύτη. Έχει επίσης προταθεί ότι η μορφή είναι μια καρικατούρα ενός ανθρώπου που πάσχει από μεγαλακρία.

Ντυμένος πάντα στα λευκά με μια μαύρη μάσκα (ώστε να συμβιβάζει τις αντιθέσεις της ζωής και του θανάτου), ξεχωρίζει χάρη στη χαρακτηριστική φωνή του, οξεία και ζωηρή που παραγόταν από ένα εργαλείο (σαν παλλόμενη χορδή) και συνέβαλε στον έντονο ρυθμό της παράστασης. Ο Πουλτσινέλα, συχνά κουβαλάει μακαρόνια και μια ξύλινη κουτάλα. Σύμφωνα με τον Πιερ-Λουΐ Ντεκάρτ, παραδοσιακά, είναι ποταπός, μοχθηρός και πανούργος, και η κύρια άμυνά του είναι να παριστάνει τον χαζό ώστε να γνωρίζει τι συμβαίνει. Σε κάποιες εκδοχές, ο Πουλτσινέλα έχει έναν αδελφό, τον Κουκουρούκου.

Πηγή: www.wikipedia.org